Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Aleksandrowie Kujawskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Aleksandrowie Kujawskim I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Krajewski

Protokolant: st. sekr. sąd. Tomasz Lewandowski

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2016 r. w Aleksandrowie Kujawskim

na rozprawie sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W.

przeciwko S. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego S. K. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. S.K.A z siedzibą w W. kwotę 448,24 zł (czterysta czterdzieści osiem złotych dwadzieścia cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego S. K. na rzecz powoda (...) sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą w W. w dniu 22 stycznia 2016 r. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko S. K. o zapłatę kwoty 448,24 zł wraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Domagał się również zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w postaci kosztów sądowych 30 zł, kosztów zastępstwa procesowego 120 zł oraz opłaty manipulacyjnej 0,38 zł.

W uzasadnieniu wskazał, iż dochodzona należność wynika z niezapłaconych faktur wystawionych zgodnie z umową łączącego pozwanego z (...) S.A. Przedmiotem umowy były usługi telekomunikacyjne, za które pozwany zobowiązał się zapłacić. Do chwili obecnej S. K. nie uregulował jednak należności. Umową cesji z dnia 18 listopada
2015 r. zawartą pomiędzy (...) S.A. i (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą w W. wierzytelności zostały przeniesione na rzecz powoda.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 10 lutego 2016 r. przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Aleksandrowie Kujawskim.

Sąd ten w dniu 28 czerwca 2016 r. wydał w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwany S. K. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, podniósł zarzut przedawnienia roszczeń oraz wniósł o obciążenie powoda kosztami procesu.

W uzasadnieniu wskazał, iż dochodzone przez powoda roszczenie jest przedawnione, albowiem świadczenia z usług telekomunikacyjnych przedawniają się z upływem dwóch lat z uwagi na brzmienie art. 751 pkt 1 k.c. w zw. z art. 750 k.c. Wskazał, iż termin zapłaty faktury nr (...) wyznaczono na dzień 21 października 2013 r., a zatem należność z niej wynikająca uległa przedawnieniu w dniu 21 października 2015 r. Termin zapłaty faktury nr (...) wyznaczono na 20 listopada 2013 r., więc należność z niej wynikająca uległa przedawnieniu w dniu 20 listopada 2015 r. Ponadto należności wynikające z faktur nr (...) uległy przedawnieniu odpowiednio w dniu 22 grudnia 2015 r. oraz w dniu 21 stycznia 2016 r.

W piśmie z 30 sierpnia 2016 strona powodowa podtrzymała powództwo w całości, wskazała, że przedawnienie roszczeń związanych z usługami telekomunikacyjnymi reguluje art. 118 kc – w okolicznościach sprawy wynosi ono 3 lata.

Na rozprawie dniu 10 października 2016 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 24 stycznia 2011 r. pozwany S. K. zawarł z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...). Przedmiotem umowy było świadczenie usług telekomunikacyjnych „Lepszy telefon” przez okres 24 miesięcy w technologii (...).

Za świadczenie usług telekomunikacyjnych w związku z zawartą umową (...) S.A. z siedzibą w W. wystawiła pozwanemu następujące faktury: fakturę nr (...) z dnia 7 października 2013 r. na kwotę 110,70 zł, której termin płatności upływał z dniem 21 października 2013 r., fakturę nr (...) z dnia 6 listopada
2013 r. na kwotę 110,70 zł, której termin płatności upływał z dniem 20 listopada 2013 r., fakturę nr (...) z dnia 8 grudnia 2013 r. na kwotę 110,70 zł, której termin płatności upływał z dniem 22 grudnia 2013 r. oraz fakturę nr (...) z dnia 7 stycznia 2014 r. na kwotę 110,70 zł, której termin płatności upływał z dniem 21 stycznia
2014 r.

Do chwili obecnej pozwany S. K. nie uiścił należności wynikających z powyższych faktur.

Okoliczność bezsporna, dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych k. 50-51, warunki wykonywania umowy k. 52-53, faktura z 7.10.2013 r. k. 17-18, faktura z 6.11.2013 r. k. 19-20, faktura z 8.12.2013 r. k. 21-22, faktura z 7.01.2014 r. k. 23-24.

W dniu 18 listopada 2015 r. (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności, na mocy której (...) S.A. z siedzibą w W. przeniosła na rzecz powoda wskazane w umowie wierzytelności, w tym wierzytelności wobec S. K. z tytułu nieopłaconych faktur za usługi telekomunikacyjne.

Dowód: umowa cesji wierzytelności k. 25-34, oświadczenie k. 36, zawiadomienie o sprzedaży k. 37-39.

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą w W. złożył przeciwko pozwanemu S. K. pozew o zapłatę w dniu 22 stycznia 2016 r. do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie.

Okoliczność bezsporna, dowód: akta VI Nc-e 138496/16 k. 2-8.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych do akt sprawy, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Stan faktyczny nie był w zasadzie sporny pomiędzy stronami.

S. K. w toku postępowania podniósł jedynie zarzut przedawnienia roszczeń powoda. Aby ocenić skuteczność tego zarzutu należy w pierwszej kolejności omówić charakter prawny umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, z której wynika dochodzone roszczenie, albowiem warunkuje on zastosowanie odpowiednich przepisów regulujących termin przedawnienia.

Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest umową nazwaną uregulowaną w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (tekst jednolity: Dz.U.2016.1489). We wskazanej ustawie ustawodawca wskazał, że świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych (art. 56 ust. 1 ustawy), a zatem określił stosunek prawny zachodzący pomiędzy dostawcą usług telekomunikacyjnych a usługobiorcą. Przywołana ustawa nie reguluje jednak wszystkich kwestii związanych z przedmiotową umową – zawiera przepisy dotyczące treści, formy, stron oraz sposobów zawierania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Powstaje zatem pytanie, jakie przepisy należy stosować do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w zakresie nieuregulowanym w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne – czy w myśl art. 750 k.c. będą to przepisy o zleceniu, czy też przepisy ogólne dotyczące zobowiązań zawarte w kodeksie cywilnym. Obecnie zarówno w orzecznictwie jak i w doktrynie przeważa zapatrywanie, które podziela również Sąd orzekający w niniejszej sprawie, że do umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych w zakresie nieunormowanym ustawą - Prawo telekomunikacyjne znajdują zastosowanie przepisu ogólne dotyczące zobowiązań zawarte w kodeksie cywilnym. Art. 750 k.c. stanowi, że do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu, niemniej jednak należy podkreślić, iż przywołanym przepisie chodzi o umowy o świadczenie usług nieprzewidziane w obowiązującym systemie prawnym jako umowy nazwane. W konsekwencji odesłanie zawarte w art. 750 k.c. znajdzie zastosowanie dopiero wówczas, gdy przedmiotem umowy jest dokonanie czynności faktycznych jako usługi, a nie jest ona unormowana w przepisach dotyczących umów nazwanych zarówno w samym kodeksie, jak i w innych aktach prawnych, nawet poza prawem cywilnym. Wskazuje się na to, że art. 750 k.c. nie powinien być stosowany do konkretnych umów i zobowiązań dotyczących usług dających się subsumować pod przepisy pozakodeksowe regulujące umowy o świadczenie usług (por. J. Krasuski Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, LexisNexis 2005, LEX nr 53073; G. Bieniek, H. Ciepła, S. Dmowski, J. Gudowski, K. Kołakowski, M. Sychowicz, T. Wiśniewski, Cz. Żuławska [w:] G. Bieniek (red) Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom I-II, wyd. X, LexisNexis, 2011, LEX nr 10022). W związku z powyższym zawarte w art. 750 k.c. sformułowanie „inne przepisy” należy rozumieć nie tylko jako przepisy kodeksu cywilnego, ale również jako unormowania pozakodeksowe, a takim z całą pewnością jest ustawa z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. W konsekwencji do treści nieunormowanych w ustawie prawo telekomunikacyjne – w tym także w kwestii terminów przedawnienia – znajdą zastosowanie przepisy ogólne dotyczące zobowiązań zawarte w kodeksie cywilnym, nie zaś przepisy dotyczące zlecenia.

Należy zatem uznać, że w niniejszej sprawie do roszczeń wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w kwestii terminów przedawnienia zastosowanie znajdzie art. 118 k.c. Powyższe stanowisko zostało wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r. (III CZP 20/09, LEX nr 493968), w której zdecydowanie stwierdzono, że termin przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych określa art. 118 k.c. Podkreślono, że elementy istotne umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zostały wystarczająco uregulowane przez inne przepisy w rozumieniu art. 750 k.c. – tj. w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne – zatem do tych umów, choć są to umowy o świadczenie usług, nie mają zastosowania przepisy o zleceniu i art. 751 k.c., który przewiduje dwuletni termin przedawnienia m.in. dla roszczeń o wynagrodzenie za spełnione czynności.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Opłata za usługi telekomunikacyjne wynikająca z zawartej umowy to świadczenie okresowe, albowiem jest to świadczenie pieniężne powtarzające się w określonych odstępach czasu, niestanowiące jednak z góry ustalonej całości. Każde z nich jest samodzielne w tym sensie, że ma własny termin wymagalności i odpowiednio do tego wyznaczony początek biegu przedawnienia. Co więcej, dochodzone roszczenie jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, albowiem pierwotny wierzyciel (...) S.A. z siedzibą w W. występowała w przedmiotowym stosunku zobowiązaniowym jako dostawca usług będący przedsiębiorcą telekomunikacyjnym zdefiniowanym w art. 2 pkt 27 ustawy prawo telekomunikacyjne. Należy ponadto zaznaczyć, że kwalifikacja roszczenia decydująca o terminie przedawnienia nie ulega zmianie w przypadku zmiany podmiotowej po stronie wierzyciela (por. M. Pyziak-Szafnicka Komentarz do art. 118 Kodeksu cywilnego [w:] P. Księżak (red.), M. Pyziak-Szafnicka (red.) Kodeks cywilny. Komentarz. Część ogólna, LEX, 2014, LEX nr 170781). W związku z powyższym należało przyjąć, ze roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie przedawnia się w myśl art. 118 k.c. z upływem trzyletniego terminy przedawnienia. Co więcej, roszczenie o odsetki z tytułu opóźnienia jako roszczenie okresowe przedawnia się w terminie trzyletnim zgodnie z art. 118 k.c. nie później jednak niż z upływem terminu, w którym przedawnia się roszczenie o zapłatę kwoty głównej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2006 r. IV CSK 134/05, LEX nr 607274).

Dla właściwego określenia momentu przedawnienia roszczeń należy odnieść się do kwestii terminu wymagalności świadczeń wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Zgodnie z art. 120 §1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Mając na uwadze, że powód dochodził należności wynikających z niezapłaconych faktur wystawionych przez (...) S.A. z siedzibą w W. oraz odsetek za opóźnienie naliczonych od kwot wskazanych w fakturach, termin przedawnienia roszczenia o zapłatę każdej z należności należało określić indywidualnie. Termin płatności należności wynikającej z faktury nr (...) upływał z dniem 21 października 2013 r., faktury nr (...) z dniem 20 listopada 2013 r., faktury nr (...) z dniem 22 grudnia 2013 r., zaś należności wynikającej z faktury nr (...) z dniem 21 stycznia 2014 r. Mając na uwadze trzyletni termin przedawnienia roszczenia o zapłatę powyższych należności należy stwierdzić, że do chwili wniesienia pozwu w dniu 22 stycznia 2016 r. nie upłynął jeszcze termin przedawnienia roszczenia o zapłatę żadnej z kwot dochodzonych w niniejszym postępowaniu. Najwcześniej wymagalne stało się roszczenie o zapłatę kwoty wynikającej z faktury nr (...) (tj. w dniu 22 października 2013 r.), jednak termin jego przedawnienia upłynąłby dopiero w dniu 22 października 2016 r. W odpowiednio późniejszych terminach (tj. w dniu 21 listopada 2016 r., 23 grudnia 2016 r. oraz 22 stycznia 2017 r.) upłynąłby termin przedawnienia roszczeń o zapłatę należności wynikających z kolejnych faktur. Mając jednak na uwadze, że powód wniósł pozew w dniu 22 stycznia 2016 r. – a zatem przed upływem okresu przedawnienia – podniesiony przez pozwanego S. K. zarzut przedawnienia należy uznać za nieskuteczny. Termin przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda jeszcze nie upłynął, a nadto został on przerwany poprzez wniesienie pozwu w dniu 22 stycznia 2016 r., bowiem w myśl art. art. 123 §1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia. Oznacza to, że żądanie powoda było zasadne, nie uległo przedawnieniu i należało je uwzględnić.

Powód domagał się zapłaty należności za opisane wyżej faktury a także naliczonych od tych należności odsetek ustawowych za opóźnienie za okres do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Żądanie to było w pełni zasadne. W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego S. K. na rzecz powoda (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo – akcyjna z siedzibą w W. kwotę 448,24 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 22 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

O dalszych odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 k.c. który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.). W niniejszej sprawie pozwany nie uiścił w terminie należności wynikających z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, których termin płatności oznaczony był w wystawionych fakturach. Zasadnym było więc zasądzenie na rzecz powoda dalszych odsetek od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 22 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. W odniesieniu do skapitalizowanych przez powoda odsetek, naliczonych do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu, podstawą zasądzenia od nich odsetek był art. 482 § 2 kc.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 98 §1 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W skład kosztów strony powodowej wchodziła opłata od pozwu w kwocie 30 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 120 zł ustalone zgodnie z §2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. W związku z tym Sąd zasądził zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 150 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.